De keus van de zeven diakens. 2189. Woensdag 13 juni. – Ik had heden weer een oogslag op de apostelen. Petrus en de overigen hadden zich na de laatste vervolgingen nogmaals in Judea verspreid om overal te preken (Hand. 5, 17-42; 6, 1). In deze tijd was het dat de weduwen en de armen de (in de H. Schrift vermelde) klachten ingediend hadden over de verdeling van de aalmoezen. Het Cenakel was gesloten geweest en de H. Maagd woonde te Betanië in Marta’s huis. Slechts Jakobus de Mindere en enige leerlingen waren te Jeruzalem en bij de Bethesda-kerk gebleven. Ik zag nu alle apostelen weer te Jeruzalem in het Cenakel, waar zij zich aan Petrus in een plechtige handeling onderwierpen. (Laten wij hier vaststellen hoe in de visioenen van K. Emmerick Petrus in alles het eerste en laatste woord heeft). Zij leidden Petrus uit hun kring in het Allerheiligste. Daar hing Joannes hem de feestmantel om; anderen reikten hem de staf over en zetten hem plechtig een soort mijter op en daarna ontvingen zij allen de H. Communie uit zijn hand. Na deze handeling zag ik dat Petrus in vol ornaat in de voorzaal, waar de apostelen om hem geschaard waren, een grote menigte leerlingen en bekeerlingen toesprak. Hij had ze daar ontboden om een nieuwe regeling ten gevolge van de klachten over de verdeling van de aalmoezen, mee te delen (Hand. 6, 2). Ik hoorde hem o.m. zeggen dat het niet passend was de verkondiging van het woord Gods na te laten omwille van de zorg voor voeding en kleding (Hand. 6, 1-6); dat Lazarus, Nikodemus en Jozef van Arimatea, aangezien zij priester gewijd waren, niet langer, zonder afbreuk te doen aan hun nieuwe roeping en waardigheid, de tijdelijke goederen van de Gemeente konden besturen, zoals zij het tot nog toe gedaan hadden. Fascikel 34 975