Nu was ik getuige van een wonderbaar en aangrijpend schouwspel. Het dak boven Maria’s cel was verdwenen, de lamp hing in de volle lucht; als door de geopende hemel drong mijn blik tot in het hemelse Jeruzalem door. Twee lichtkringen daalden er als schitterende wolken uit neer en daarin zag ik vele aangezichten van engelen. Tussen deze heldere wolken kwam een lichtbaan neer tot op Maria. Ik zag langs de steile helling van een lichtende berg, die bij Maria begon, opwaarts tot in het hemelse Jeruzalem. Zij strekte haar armen met een oneindig verlangen die lichtkringen tegemoet, en ik zag haar lichaam, geheel in zijn kleding gehuld, zo hoog boven haar legerstede zweven, dat men tussen beide door kon zien. En op dit ogenblik zag ik haar ziel als een kleine, oneindig zuivere lichtgestalte met omhooggestoken armen haar lichaam verlaten en in die baan van licht, die als een schitterende berg tot de hemel omhoog steeg, opwaarts zweven. De 2 engelenkoren in de wolken verenigden zich onder haar ziel en scheidden ze van het lichaam af, dat, op het ogenblik van deze scheiding, de armen op de borst kruiste, en op de legerstede weer neerzonk. Mijn blik volgde haar ziel langs die weg van licht die in het hemelse Jeruzalem uitkwam, waarin ik Maria’s ziel zag binnenvaren tot vóór de troon van de allerheiligste Drie-eenheid. Ik zag talrijke zielen, waaronder ik vele aartsvaders, ook Joakim, Anna, Jozef, Elisabet, Zakarias en Joannes de Doper herkende, haar met eerbiedige vreugde op haar weg komen begroeten. Zij echter vloog tussen allen door tot vóór de troon van God en van toen bij mij in het huis waren hebben uit het buitengewone licht herkend wat voor goddelijke dingen dan aan mij geschiedden. Hierop begroeven de mij door God toegezonden vrienden mijn lichaam. De engelen waren zo talloos als de stofjes in het zonnelicht, maar geen enkele boze geest waagde het te naderen. Dan werd mijn lichaam in het gezelschap van een overgrote menigte engelen ten hemel opgenomen.” (Openb. 6, 62). Fascikel 35 90