Slechts de aangezichten kon ik duidelijk onderscheiden; al het overige der lichtgestalten schitterde en vloeide zonder onderscheidbare aflijning ineen. Toen deze verschijning die ik hoe langer hoe duidelijker onderscheidde, zich tenslotte met haar licht op de rots had uitgestort, zag ik een lichtbaan ontstaan, die zich uit die verschijning tot in het hemelse Jeruzalem verhief. Nu zag ik de ziel der H. Maagd, die de verschijning van Jezus volgde, Jezus’ verschijning voorbijsteken, zwevend door de rots dringen, in het graf neerzijgen en spoedig daarna, verenigd met haar verheerlijkt lichaam, veel duidelijker en schitterender weer uit het graf opstijgen en met de Heer en heel het glorierijk heir (= legerschare, menigte) van hemelse geesten in het bovennatuurlijk licht opwieken naar het hemelse Jeruzalem. Hierop verdween alle licht en luister en overwelfde weer de stille sterrenhemel het vredige, donkere landschap. Of de apostelen en H. Vrouwen, die in gebed bij het graf waakten, dat alles ook zo gezien hebben, kan ik niet zeggen, maar ik zag dat zij in aanbidding vol verbazing omhoog staarden of zich ontsteld op hun knieën neerwierpen met het aangezicht tot tegen de grond. Ook zag ik hoe sommigen, die onder gebed en gezang met de draagbaar langs de kruisweg huiswaarts keerden en bij de verschillende staties een weinig vertoefden, getroffen waren en zich met gevoelens van godsvrucht in de richting van het licht boven de spelonk omkeerden. Zo heb ik dus de H. Maagd geen gewone dood zien sterven, en ook niet zonder te sterven ten hemel zien varen, doch eerst haar ziel en vervolgens het lichaam (met de ziel verenigd) van de aarde opgenomen zien worden. Fascikel 35 100