Zij spraken niet veel, verwijlden een korte tijd bij de gedenksteen van iedere statie en overwogen het bitter lijden van de Heer en de mede-lijdende liefde van zijn Moeder, die hier deze kruisweg met de gedenkstenen had aangelegd en hem zo dikwijls met een stroom van tranen had besproeid. Bij de grafrots aangekomen vielen zij allen op hun knieën er omheen, behalve Tomas en Jonatan, die zich zonder uitstel naar de grot-ingang spoedden en gevolgd werden door Joannes. Twee leerlingen bogen het struikgewas, dat de ingang bedekte, terzijde en zij traden binnen en knielden vol eerbiedige vrees vóór de lijkbank der H. Maagd neer. Nu naderde Joannes tot de lichte, lange, korfvormige kist, die (wel in de uitdieping stond, maar toch nog) een weinig boven de lijkbank uitstak, maakte de 3 grijze banden los, die kist en deksel samen en gesloten hielden, nam dit laatste af en stelde het ter zijde. Zij staken het licht nader bij de kist en stelden met grote verbazing vast dat de lijkdoeken en windsels, die daar nog onveranderd in de stand der omhulling voor hen lagen, ledig waren. Op het aangezicht en de borst waren zij uit elkaar geschoven; de windsels der armen waren lichtjes losser geworden, doch behielden de vorm die zij hadden, terwijl zij het lichaam bevatten, doch het verheerlijkte lichaam van Maria was niet meer op deze aarde. Met opgeheven armen staarden allen met de grootste verbazing omhoog alsof het heilig lichaam nu eerst voor hen verdwenen was en Joannes riep uit de grot naar buiten: “Komt, komt zien en overtuigt u van het wonder: zij is niet meer hier!” Nu traden zij beurtelings twee aan twee de enge grot binnen en zagen met verwondering de ledige lijkdoeken daar vóór zich liggen. En buiten gekomen knielden allen neer, hieven de armen omhoog en blikten met heimwee ten hemel, weenden en baden en prezen de Heer en zijn lieve, beminde, verheerlijkte Moeder. Tot haar die ook hún lieve, trouwe Moeder was, stuurden zij als Fascikel 35 108