aanhieven en die in hun midden een lichtzuil droegen. De voet van deze zuil wees met een fijne straal neerwaarts op een punt een paar stappen vóór zijn voeten, alsof daardoor een plaats aangeduid moest worden. De zuil had een roodachtige, rijkelijk dooraderde schijn; ze was zeer hoog en slank en eindigde boven gelijk een lelie, maar haar bloem- of kroonbladeren boven waren lichttongen die zich, opengaande, uitspreidden. Een van de lichtbladeren verlengde zich ver naar het westen in de richting van Compostela, terwijl de andere, veel korter, in een kring uitgespreid waren. In deze lichtbloem zag ik de helder schitterende gedaante van de H. Maagd staan, sneeuwwit en doorschijnend, fijner en zachter dan de glans van onbewerkte witte zijde. Zij stond daar in dezelfde houding, die zij gewoonlijk aanneemt in het gebed; haar handen waren samengevoegd; het ene einde van haar sluier lag kort op haar hoofd, maar het lange einde aan de andere zijde was neerwaarts tot de voeten gans om haar gewikkeld, zodat zij aan de voeten fijn en dun in de lichtbloem tussen de 5 tongen stond. Dit was onbeschrijfelijk lief, een verrukkelijk schouwspel. 2248. Ik zag dat Jakobus zich biddend op de knieën oprichtte en dat hij inwendig van Maria de vermaning ontving dat hij zonder uitstel met de bouw van een kerk op deze plaats moest beginnen, omdat haar voorspraak hier machtig zou worden en als een zuil gegrondvest blijven. Tegelijk kondigde Maria hem aan dat hij zich na de voltooiing van het heiligdom naar Jeruzalem moest begeven. Jakobus stond nu getroost op, riep de hem reeds tegemoet snellende leerlingen die het gezang gehoord en het licht gezien hadden; hij vertelde hun het gehele wonder en allen staarden nog een tijdlang de naglans van het verdwijnende licht na. In het vijfde jaar na de dood van Christus was een nieuwe storm tegen de Gemeente komen opzetten. Maria werd gewaarschuwd en met nog anderen door Joannes naar het gewest van Efeze Fascikel 35 164