Hij wees hun iets aan op de grond: zij moesten ofwel zijn graf delven of het voltooien, doch ik geloof dat dit laatste het geval was, want de korte tijd waarin zij ermee klaar waren, deed me geloven dat hij er reeds vroeger aan had laten werken en dat het meeste reeds gedaan was; de spaden en schuppen lagen trouwens ook reeds bij het werk. Na dit bevel zag ik hem tot de andere leerlingen teruggaan; hij gaf hun liefdevolle vermaningen, bad met hen en herhaalde nog eens zijn geliefkoosde vermaning: “Kindertjes, bemint elkander!” Ik zag ook dat de 2 leerlingen teruggekeerd waren en dat een van hen hem zeide: “Ach! vader, wij geloven dat gij ons wilt verlaten!” Zij verdrongen zich allen rondom hem en wierpen zich wenend te gronde. Hij vermaande hen, bad en zegende hen. Ik zag dan dat hij hun beval hem niet te volgen en dat hij vervolgens met 5 van hen naar het graf ging. Het was niet zeer diep en had deze vorm (nl. van een gebalsemd en in grafdoeken gehuld lichaam). De bodem van het graf was zeer schoon met graszoden belegd en het had een deksel van vlechtwerk, waarop, geloof ik, naderhand een grasbed kwam en een steen gelegd werd. Joannes bad enige tijd met uitgestrekte armen, staande aan de rand van het graf; hij legde er zijn mantel in, daalde erin af, zette zich neer en verlengde nog zijn gebed. Terwijl hij ook nog sprak, zag ik een groot licht op hem nederdalen; de leerlingen hadden zich er vóór ter aarde neergeworpen; zij baden en weenden dat ze snikten. Fascikel 35 185