Aan de schouderen, naar de borst toe, zitten vliesachtige vleugelen vast, gelijk bij de vleermuis. Hun poten zijn (in verhouding) niet dik, ongeveer zoals die van een koe; de bovenpoten zijn kort; de dieren hebben lange klauwen en een brede staart. Onder het vliegen houden ze de voorpoten dicht tegen het lijf en steken ze de achterpoten achteruit. Hun vliegen is een vooruitschieten (even boven de grond), maar ik heb ze toch ook boven hoge cederbossen zien vliegen. 2335. Deze dieren hebben iets gruwelijks, iets duivelachtigs. Ik heb ze nooit in benden gezien of dat ze nesten en jongen hadden. Ik zag ze nooit elders dan in zeer wilde, woeste gewesten, tussen verschrikkelijke rotsen en in ruime spelonken. Ook zag ik ze gelegerd rondom hoge, holle bomen of uitgestrekt op de oeverrand naast eenzame stromen en zeeën. De grootste die ik zag, hadden de grootte van een veulen, andere waren zo groot als varkens. Zij randden slechts eenzame mensen aan. Uit hun hals zag ik dikwijls een hete straal als van vuur komen, die, nederdalend, zich in een zwarte damp oploste113. 113 De geleerden nemen het bestaan van draken niet aan. Het zijn fabeldieren, beweren zij. Nochtans treft ons de minutieuze beschrijving die Katarina er ons van geeft; ook nog elders deelt zij er bijzonderheden over mee. De H. Schrift maakt er toch ook veelvuldig gewag van. Op grond hiervan en van de gedetailleerde beschrijving die K. er ons van geeft, voelen wij ons gerechtigd de zo categorische uitspraken der geleerden te betwijfelen: omdat er nu geen bestaan en sedert lang geen meer bestaan, is dit geen bewijs dat er nooit hebben bestaan. In fasc. 24, nr. 1235, voetnoot 665, heeft K. reeds van draken gesproken en meerdere bijzonderheden er over gezegd die zij hier herhaalt. Fascikel 36 321