Haar ziekte, dood en begrafenis waren vergezeld van ongehoorde  wonderen.     De beschrijving hiervan in Petits Bollandistes, 29 juli, zijn bladzijden van  dichterlijk proza, waarvan men de schoonheid bewondert.  Men vraagt  zich natuurlijk ook af of dit alles historie en geen, of meestal legende is  …    Nochtans schijnt alles op zeer oude documenten te berusten.    Wanneer men anderzijds leest hoe Jezus ook in onze tijd speelt met  wonderen ten gunste van uitverkoren zielen – denken wij b.v. aan Padre  Pio, Therese Neumann en vele anderen, om niet K. Emmerick te noemen  – waarom zouden wij moeilijkheden maken tegen de wonderen in de  eerste christelijke tijd, wonderen die Jezus had beloofd en die  noodzakelijk waren voor de vlugge verspreiding van het geloof.    Jezus had Lazarus zijn vriend genoemd en hem uit de doden opgewekt,  alle 3 samen hadden zij zichzelf en hun onmetelijke bezittingen aan  Jezus opgeofferd.    Jezus matigt zijn weldaden, ja ook zijn wonderen niet voor hen die zich  geheel en onvoorwaardelijk aan Hem gegeven hebben en met Hem de  weg van lijden en vervolging gaan.     Het definitieve verblijf van Maria‐Magdalena.   Wat het definitieve verblijf van Magdalena betreft, na enige tijd aan de  bekering van de Marseillezen gewerkt te hebben, werd zij overmeesterd  door de neiging en roeping tot het louter beschouwende leven,  waarmee zij reeds in Palestina was begonnen.  Overigens had Jezus zelf zeer kort vóór zijn hemelvaart haar herinnerd aan haar roeping om een teruggetrokken leven in de woestijn te leiden (fasc. 35, nr. 2214).   Eerst zocht zij een eenzaam verblijf op te Aigulades, 10 km ten noorden  van Marseille, maar hier werd haar drang naar stilte en eenzaamheid  slechts onvolkomen bevredigd.  Talrijke bezoekers zochten haar  dagelijks op en hinderden haar in haar gebed en haar vereniging met  Fascikel 36 327