Hun meeste nieuwelingen rekruteerden zij onder kinderen en jongens die hun opvoeding van hen ontvingen. Ook Flavius Josephus heeft zich enkele jaren onder hun leiding gesteld. Hij kent dan ook grondig hun leven. Het meeste dat wij er van weten, afgezien van wat de laatste ontdekkingen aan het licht brachten, hebben wij aan hem te danken. Vervolgens nog aan de Egyptische jood Filo. Wat zij er over zeggen is bijzonder interessant en stichtelijk. Flavius Josephus verheft hemelhoog hun stichtelijke, zuivere levenswijze, hun grote heiligheid. Onder hun leden werden er vele met charismatische gaven begiftigd. Hij beschouwt deze als het loon van hun zo godgevallig streng leven. Hij noemt als een buitengewoon groot profeet, wiens voorspellingen nooit faalden, Judas de Esseen. Nog vermeldt hij Manahem, die zich vermaard maakte door een profetie, die hij deed aan Herodes de Grote. Van deze spreekt ook K. Emmerick. De Essenen stelden hun ideaal in de beoefening van alle deugden, de versmading van rijkdom en winstbejag. Daarom dreven zij geen eigenlijke handel, maar leefden van het werk hunner handen, meest van tuin- en landbouw, ook spinnen en weven, enz. Zij bezaten niets persoonlijk, maar alles gemeenschappelijk; zij onderhielden streng het celibaat, legden zich toe op gehoorzaamheid, boetvaardigheid, zelfbeheersing en stilzwijgen. Dit laatste onderhielden zij zeer streng van zonsondergang tot haar opgang. Zij droegen een tedere zorg voor de zieken en beoefenden daarom ook de geneeskunde; zij gaven zich over aan het gemeenschappelijk gebed, persoonlijke overweging, de studie der schriften van Mozes, de profeten en van hun eigen stichters, muntten uit in goddelijke en onderlinge liefde, in woordgetrouwheid, ongeveinsdheid, enz. De tegenovergestelde ondeugden verfoeiden en bestreden zij als de pest; zij zouden het als een misdaad beschouwd hebben het eten even maar aan te raken zonder eerst gebeden te hebben of weg te gaan van tafel zonder dankzegging. Mozes beschouwen zij als hun heiligste profeet en bijzonderste leraar. In het onderhouden van bepaalde voorschriften, zoals de sabbatrust, zijn zij nog strenger dan de Farizeeën, hoewel zij de Wet meer naar de geest begrijpen en beleven. In tegenstelling met hen die hedendaags beweren dat de ziel sterft met het lichaam, houden zij dat de ziel onbederfelijk, onsterfelijk is en dus voortleeft, wanneer zij van het lichaam gescheiden is. Ze zijn wars van oorlog, maar wanneer zij tot verdediging van een edele zaak ertoe gedwongen worden, zijn zij dapper als leeuwen en onverschrokken in het zicht van de dood. Hun natuurlijke levensdrang Fascikel 1 18