Ook denkt K. er anders over, zoals we reeds zagen; verder zullen wij zien

dat zij in het gelijk kan zijn; na het verdwijnen van de Joden als natie in 135

na Christus, hebben afzonderlijke groepjes nog enige tijd stand gehouden.

Ook in Palestina hebben vele Essenen zich tot het christendom bekeerd en

wel vanaf de eerste Pinksterdag.

Na hun uiteendrijving in 70 kwamen zij in nog groter getal over; zij waren

overigens door hun mentaliteit, instelling en geloofsopvattingen geheel op

het christendom voorbereid.

Dat de Essenen achtereenvolgens drie namen gehad hebben, is een

verzekering van K. die onze aandacht verdient.

1. Hun eerste naam was Eskarenen. Bij dit woord plaatst Brentano de

volgende nota, die hier even ingekort en vereenvoudigd, wordt

weergegeven.

Hij zegt:

“Dit werd uit de mond van de zienster aangetekend in augustus 1821.

Toen hij het in juli 1840 met het oog op de publicatie herlas raadpleegde

hij een taalkundige nopens de betekenis van het woord ‘Askara’ en kreeg

ten antwoord: Askara betekent gedachtenis, herinnering, commemoratie;

zo noemde men het deel van de bloedige offers, dat op het altaar

verbrand werd ‘in memoriam’, d.i. om God te verheerlijken en Hem zijn

beloften van barmhartigheid indachtig te maken.

De onbloedige offeranden, zo vervolgde die zegsman, of die spijsoffers

bestonden gewoonlijk uit de fijnste tarwebloem die met olie gekneed en

waarop dan wierook gestrooid werd. De priester verbrandde al de

wierook en een handvol van het met olie gedrenkte meel of van het

hiermee gemaakte gebak en dit was het Askara-gedeelte van het

spijsoffer (Lev. 2, 2. 9. 16). Bij de toonbroden was alleen de wierook het

Askara (Lev. 24, 7), enz.”

Nu zegt Brentano verder:

“De zuster heeft niet gezegd, maar men kan vermoeden waarom de

eerste naam der Essenen aan het woord Askara ontleend werd.

Het Askara was het deel van het offer dat uitsluitend aan God

voorbehouden was, terwijl de overige gedeelten door priesters en

offeraars genuttigd mochten worden.

De Essenen waren door hun levenswijze, onthouding en

zelfverloochening meer aan God dan aan de mensen gewijd.

Wel moest het gehele godsvolk een offer zijn voor God, doch slechts in

Fascikel 1