Hij kende het geslacht, waaruit de moeder van de Messias zou voortspruiten en telkens als hij aan de voorouders der H. Anna iets in huwelijksaangelegenheden voorspelde of aanraadde, zag hij dat het tijdperk van de Verlosser naderde. Hoelang echter de geboorte van ’s Heren Moeder door de zonden nog verhinderd of vertraagd zou worden, wist hij niet. Daarom hield hij niet op aan te manen tot boete, versterving, gebed en inwendige zelfverloochening. In deze godgevallige praktijken hadden de Essenen van oudsher, steeds met hetzelfde doel, een schitterend voorbeeld gegeven. Voordat Jesaja (760) de Essenen in een beter organisatie met uitgewerkter levensregel verenigd had (zie nr. 3), leefden zij als vrome Israëlieten verspreid. In geest van boete en versterving droegen zij voortdurend dezelfde klederen, zonder ze te verstellen tot ze hun van het lichaam vielen. Zij kampten vooral tegen de zinnelijkheid, ook de gehuwden, en vaak woonden dezen, met wederzijds goedvinden, lange tijd van elkander gescheiden in afgezonderde hutten (cfr. I Kor. 7, 5). Wanneer zij evenwel samenleefden en gemeenschap hadden, geschiedde dit alleen met het oog op een heilig nakomelingschap, dat zou kunnen bijdragen tot de spoediger komst van de Verlosser. Zo zag ik mannen gescheiden van hun vrouwen eten en pas als de man van tafel weggegaan was, kwam de vrouw haar maaltijd gebruiken. Reeds in die verre tijden waren er onder de gehuwde Essenen voorouders van de H. Anna en van andere heilige personen. Ook Jeremia (650) stond met hen in betrekking en die mensen welke men ‘kinderen of leerlingen der profeten’ noemde9, waren Joannes doet opmerken dat Kaïfas zijn profetie deed uit kracht van zijn waardigheid: cum esset pontifex (11, 49-52). Volgens onze zienster waren de hogere oversten van de Essenen meestal begenadigde personen. 9 Kinderen van de profeten. – Fascikel 1 25