vlechtwerk verricht en priesterklederen geborduurd; ik zag dat zij niet zelf hun zijde wonnen: ze kwam hier van elders in bundels toe en zij betaalden er voor met de producten van hun bedrijf. De Essenen bezaten te Jeruzalem een eigen wijk en ook in de tempel was hun een plaats voorbehouden. Wegens hun strenge zeden stonden zij niet in de gunst van de andere Joden. Ik zag ook dat zij geschenken naar de tempel zonden, b.v. buitengewoon grote druiven, die tussen twee mannen aan een stok gedragen werden. Ook stuurden zij er lammeren heen, echter niet om geslacht te worden; men stak ze, meen ik, slechts in een tuin. Ik heb niet gezien dat de eigenlijke Essenen in de laatste tijd bloedige offers naar de tempel brachten. Ik zag dat zij, alvorens de reis naar de tempel te ondernemen, zich telkens eerst door gebeden, vasten en boetedoening, meer bepaald door geselingen, er op voorbereidden. Begaf eventueel een van hen zich met bezwaard geweten naar het heilig huis van God, zonder eerst zijn zware schuld door boete uitgewist te hebben, dan was een plotselinge dood doorgaans het gevolg van zijn roekeloze daad. Troffen zij onderweg of zelfs te Jeruzalem zieken of hulpbehoevenden aan, dan onderbraken zij hun reis en gingen niet naar de tempel, alvorens dien ongelukkige alle mogelijke hulp verleend te hebben. Ik zag dat de Essenen ook de geneeskunde beoefenden. Zij verzamelden kruiden en bereidden dranken; zij genazen zieken door hun de handen op te leggen, of ook door zelf in gans hun lengte en met uitgestrekte armen op de zieke te gaan liggen; zij genazen er zelfs uit de verte, wanneer sommige zieken die zelf niet konden komen, iemand zonden in hun plaats; aan dezen verrichtten de Essenen dan de handeling, die zij anders aan de zieke gedaan zouden hebben. Men lette op het ogenblik van de met een tuin vol vruchtbomen en voorzien van goed water.” (Arabië, 82, 89, 90). Fascikel 1 30