Hun woning was vrij groot en zij leefden en sliepen in afzonderlijke kamertjes, waarin ik hen zeer dikwijls, ieder voor zich, in de enigheid met grote vurigheid zag bidden. Ik zag hen lange tijd zulk een levenswijze volgen en milde aalmoezen geven. Telkens als zij een deel van hun kudden en bezit afgescheiden hadden, zag ik deze weer snel aangroeien; zij leefden zeer sober, in zelfverloochening en onthouding. Ik zag hen om te bidden ook wel boeteklederen aantrekken. Joakim zag ik vaak bij zijn verre kudden op de weide tot God smeken. In zulk een godgevallige levenswandel volhardden zij 19 jaren na de geboorte van hun eerste kind; dagelijks werd hun verlangen naar de zegen van de vruchtbaarheid groter en nam hun droefheid toe. Ik zag immers ook dat onbeschofte, liefdeloze mensen uit de omliggende plaatsen soms tot hen kwamen en niet vreesden hen te beledigen met woorden als deze: “Jullie moeten wel ondeugende mensen zijn, dat jullie geen kinderen krijgen. Jullie zogezegd dochtertje is niet de vrucht van jullie onvruchtbaar huwelijk; het is een vals, vermeend kind; anders hadden jullie dat kind wel tehuis gehouden.” Zulke beledigingen dompelden dit zachtzinnig en vroom echtpaar telkens opnieuw in de diepste neerslachtigheid. Zo drukte de smaad der onvruchtbaarheid smartelijk op hen36. Nauwelijks kon Anna zich nog in de synagoge vertonen of zij kreeg er de een of andere belediging te verduren. 36 Een kinderloos echtpaar beschouwden de Joden als gestraft door God. Elisabet juichte, omdat de smaad der onvruchtbaarheid van haar weggenomen was (Lk. 1, 25). Bij de Joden, zoals nu nog bij de bedoeïenen, gold een talrijk kroost als Gods grootste zegen: “De voornaamste reden waarom een bedoeïen, half- bedoeïen of fellah zijn vrouw wegzendt, is de kinderloosheid; ze wordt beschouwd als een goddelijke straf; het grootste verdriet van een vrouw is kinderloos te zijn of zelfs maar geen ‘zonen’ te hebben.” (’t H. L. 4e jg. 5, 13). Fascikel 1 69