Het waren als rode, lichtende goudletters, niet talrijk maar groot. Met onbeschrijfelijke aandoening en vermorzeling staarde zij ze aan, tot ze met het dagaanbreken als uitdoofden. Zij zag alles zo klaar en haar vreugde groeide dermate aan, dat zij als geheel verjongd opstond. Op het ogenblik dat het licht van de engel met zijn genade over haar gekomen was, zag ik onder haar hart een glans en ik erkende in haar persoon de uitverkoren moeder, het , schitterende doorlichte vat van de naderende genade. Wat ik op dat ogenblik in haar waarnam, kan ik slechts in deze bewoording weergeven: ik erkende in haar een gezegende moeder, voor wier vrucht men een wiegje getooid, een bedje gespreid en een tabernakel geopend heeft, om iets zeer heiligs waardig op te nemen en te bewaren. Ik zag dat Anna door Gods genade voor de zegen ontsloten was. Hoe wonderbaar ik dat zag en begreep is onuitsprekelijk want ik erkende Anna als de wieg van het Heil van het mensdom en tevens als een ontsloten kerktabernakel, waarvan het velum opzij getrokken is. (velum = verhulling; langwerpige schouderdoek voor het vasthouden of dragen van een monstrans; zijden of linnen omhulsel van een ciborie met geconsacreerde hosties; rooms-katholiek in stof en kleur met het misgewaad overeenstemmend kelkkleedje). Ik zag en vernam dat alles gans natuurlijk en het begrijpen van dat alles was één (één onverdeelde kenakt). Het was natuurlijk en toch tegelijk heilig. Anna was, naar ik meen, 43 jaar oud. Anna stond nu op, ontstak haar lamp, deed haar gebeden en begaf zich met haar offergaven op reis naar Jeruzalem. Alle huisgenoten waren die morgen in een blijde stemming, ofschoon niemand buiten Anna iets afwist van de verschijning van de engel. Fascikel 1 82