Jakob ontving die geheimenis in de plaats van Ezaü, omdat zijn moeder wist dat hij met een teken daartoe ter wereld gekomen was. Door de aanraking in de worsteling die in een droomgezicht geschiedde, ontnam de engel die zegen weer aan Jakob; hij bracht hem geen wonde toe, doch het uitwerksel van die aanraking was l a  s het verdorren van die voormelde volheid. Daarna was Jakob i n  et langer als iemand die zelfzeker en onbekommerd is, omdat hij zich door God beschermd weet. Vroeger toch voelde hij zich sterk en veilig door het sacrament dat zich in hem bevond, doch daarna was hij meer verootmoedigd, in zorg en nood; hij voelde zich van zijn zegen beroofd; daarom wilde hij de engel niet laten weggaan, alvorens door een zegening van hem nieuwe sterkte bekomen te hebben. Nadat dan de engel de heup van Jakob had aangeraakt en daarmee zijn doel had bereikt, ontwaakte Jakob uit zijn droom of visioen, zag de engel en bad hem om zijn zegen (Gen. 32, 23-33). Jozef ontving de zegen die de engel uit Jakob had genomen en wel op dezelfde wijze als zijn voorgangers hem ontvangen hadden. Dit geschiedde, terwijl hij 7 jaren in Farao’s kerker in grote ellende gevangen zat. Jozef droeg hem in zijn rechterzijde tot zijn dood. De zegen bleef nog daarna in zijn lijk tot in de nacht vóór de uittocht van de Israëlieten uit Egypte; dan nam Mozes hem eruit en gaf hem met het stoffelijk overschot van Jozef een plaats in de kist (die de Verbondsark van die tijd was), als de heiligste schat, het kostbaarste kleinood van het uitverkoren volk. Voorheen was dit geheim een godsdienstgeheim en familiebezit geweest; nu werd het de geheimnisvolle schat, het heiligste voorwerp van het hele volk: het kreeg zijn plaats in de Verbondsark, zoals ons eucharistisch heilig sacrament in het tabernakel. Toen de Israëlieten het gouden kalf aanbaden en een kritiek tijdperk doormaakten, ging Mozes twijfelen aan de kracht van dit heilig voorwerp en mocht tot straf het Beloofde Land niet betreden. Fascikel 1 102