Ik vond het vreemd dat ze zich niet naar alle zijden van de wereld richtten. Op andere, (hen) omringende (en in een kring geplaatste) twijgen bevonden zich vele gestalten, eerbiedig en vol verering naar dit midden gekeerd, en rondom in de kerk zag ik, in rangen en koren geschaard, ontelbare heiligen in gebed naar die heilige moeder gewend. De zoete innigheid, het unicum van schoonheid dezer godsdienstplechtigheid is nergens bij te vergelijken, tenzij wellicht hij een veld bedekt met de meest verscheiden bloemen: door een zachte wind bewogen, op en neer deinend, zwaaien zij hun kleuren en geuren, die zij met hun eigen leven en bestaan van de stralende zon ontvingen, als een offer naar diezelfde zon terug. Boven dit zinnebeeld van het feest der Onbevlekte Ontvangenis verhief het lichtboompje zich nog hoger met een verlenging van zijn stam (die eveneens zijn takken had) tot aan zijn top en ik zag in deze tweede twijgenkroon hetzelfde feest gevierd, doch op een verder tijdstip. Hier knielden Maria en Jozef, en vóór hen, doch iets lager, de heilige moeder Anna: zij aanbaden het Kindje Jezus dat met de rijksappel of de wereldbol in de hand en met een oneindige glans omgeven in de top gezeten was. Rondom deze kerngroep bogen zich in een eerste en naaste kring aanbiddend neer de koren van de H. Driekoningen, van de herders, de Apostelen en leerlingen en achter hen in een wijdere kring andere en latere heiligen. Nog hoger zag ik in het hoogste licht minder bepaalde, vaag afgelijnde vormen en gestalten van krachten en waardigheden en heerschappijen en van nog hoger drongen de stralen als van een halve zon naar binnen gelijk door de open koepel van een dom. Dit tweede beeld scheen te wijzen op de nabijheid van het Kerstfeest dat kort op het feest van de Onbevlekte Ontvangenis volgt. Fascikel 2 154