In verschillende tijdperken hadden zij op verschillende wijzen

kinderen, ja ook volwassen mensen geslachtofferd85.

85 Men zou licht over deze regels onbedacht heen lezen.

De Zwitserse kapelaan Fahsel heeft over Katarina’s visioenen die over de

geschiedenis der H. Driekoningen handelen, een geheel boek geschreven.

Over de woorden die wij hier willen commentariëren, geeft hij uitvoerige

beschouwingen ten beste. Wij nemen er enige van over.

In deze verschijning stelt de Maagd natuurlijkerwijze de H. Maagd voor.

De in evenwicht hangende balans verzinnebeeldt haar gerechtigheid en

heiligheid, ja ook haar Onbevlekte Ontvangenis, die haar, na Jezus, tot

het evenwichtigste schepsel maakte dat ooit bestaan heeft.

Dit evenwicht wijst ook op de vriendschap en vrede tussen God en de

mens door de verzoening die Christus zou bewerken.

De tarwe-aar en de druif verzinnebeelden Jezus’ vlees en bloed, die als

losprijs voor onze Verlossing op de weegschaal van het kruis gelegd en

geofferd zouden worden.

De voedingsmiddelen van brood en wijn, die het leven onderhouden en

die ook offermaterie zijn, zelfs in de heidense godsdiensten, en die dus

voorafbeeldingen waren van de Verlosser, vonden hun bovennatuurlijke

vervulling en eindbestemming in Christus, in hun verandering in zijn

vlees en bloed tot geestelijke spijs om onze zielen het eeuwig leven mee

te delen.

Dankzij een bovennatuurlijke verlichting zullen die elementen de

koningen op de nabijheid van de Verlosser van de wereld gewezen

hebben.

Ook herinnert de aar aan het tarwegraantje dat in de aarde moet en de

druif aan de wijnrank die geperst moet worden.

De scepter in de andere hand wijst erop dat de Onbevlekte Maagd en

Moeder koningin zal zijn in het naderende godsrijk, de moeder ook van

alle gelovigen (naar Fahsel in ‘Die heiligen drei Könige’, blz. 83-86).

Het oorspronkelijke van de afbeelding hierboven staat half zo groot in de

eerste uitgave van Het Leven der H. Maagd.

Het is een tekening van de Duitse kunstenaar Edouard Steinle, een vriend

van de schrijver Brentano.

Fascikel 2

159