41. In het tijdperk vóór Maria’s ontvangenis (dus voor het visioen van de Maagd met weegschaal en scepter) bestond bij hen de volgende praktijk: zij namen een kind van de meest kuise en vrome moeder uit hun godsdienst, die zich dan vereerd en hoogst gelukkig achtte haar kind aldus tot een offer te mogen afstaan. Het kindje werd gevild en met meel bestrooid om het bloed erin op te vangen. Dit met bloed gedrenkte meel nuttigden zij als een heilige spijs en zij herhaalden het bestrooien met meel en het nuttigen daarvan, tot het kind tot de laatste druppel uitgebloed was. Tenslotte werd het vlees in stukjes gesneden, verdeeld en gegeten86. 86 Een lange nota van Brentano wordt ingekort als volgt: “Soortgelijke misdaden werden in de eerste eeuwen van de Kerk soms door heidenen en Joden de christenen te laste gelegd. Bij oude schrijvers, b.v. bij Minucius Felix vinden wij een van hun beschuldigingen aangehaald: zij bieden een kind degenen aan, die zij inwijden willen in hun godsdienst. De kandidaat moet het kind verschillende dolksteken toebrengen en het bloed nuttigen na het in meel opgevangen te hebben. Zo was de nieuweling door de band van de misdaad genoodzaakt het stilzwijgen te bewaren omtrent nog andere misdaden die zij samen bedreven. Zou”, zo vraagt Brentano zich af, “de aanleiding tot die beschuldiging in laatste instantie soms niet te zoeken zijn in de nog niet zo oude praktijk van die oosterse stammen die onder de allereersten tot het christendom toetraden? Vindt die beschuldiging niet eerder daar haar oorsprong dan in blinde haat en dweperij?” *** Wij kunnen er aan toevoegen: “Later werd diezelfde beschuldiging ook door christenen aan de Joden te laste gelegd, doch de beschuldiging werd nooit echt bewezen.” Hierover is veel te lezen in Journal historique, jg. 1840, p. 72; Dictionnaire apologique de la foi catholique, Juifs et chrétiens, c. 1703 tot 1713. (apologie = verweerschrift, verdedigingsrede). Fascikel 2 160