Te Jeruzalem zag ik de oude priester Simeon, die nabij de tempel woonde, op het ogenblik van Maria’s geboorte door luide kreten van waanzinnigen en bezetenen uit zijn slaap opgeschrikt. Zij waren in groot getal in een der straten van de Tempelberg in een gebouw opgesloten en stonden onder het toezicht van Simeon en andere opzichters. Simeon woonde daar in de buurt en ik zag hem op het middernachtelijk uur op het plein vóór het bezetenengesticht aangesneld komen. Ik hoorde hem aan een gevangene, wiens cel daar het dichtst gelegen was, vragen naar de oorzaak van dat luid getier, waardoor al wat sliep, wakker werd. Deze bezetene ging nu nog geweldiger aan het razen, vloeken en roepen dat hij hier buiten moest en zich hier vandaan weggedreven voelde. Simeon opende zijn deur en de bezetene holde naar buiten en satan schreeuwde uit hem: “Ik moet uit deze mens varen, wij moeten uitvaren. Er is een maagd geboren. Er zijn ontelbare engelen op aarde gedaald, die ons bestrijden en kwellen; wij moeten uit de mensen varen en wij zullen er geen meer mogen bezitten.” Ik zag nu Simeon allervurigst aan het bidden gaan. De bezetene werd op verschrikkelijke wijze op het plein vóór het gebouw heen en weer geworpen en ik zag de duivel uit hem varen. Ik was zeer blij hier met de oude Simeon kennis te maken. Ook de twee tempelvrouwen, - de profetes Hanna en - Noëmi, een zuster van Lazarus’ moeder, die in de tempel woonde en daar later de meesteres van Maria werd, zag ik uit hun slaap gewekt en door visioenen onderricht worden over de geboorte van een uitverkoren kind. Haar heiligheid wordt misschien onze ondergang. Zulk een genade zal onze laatste sterkte vernietigen. Zij zal door haar onwrikbare standvastigheid ons onder haar voeten werpen.” (Openb. VI, 56; IV, 108). Fascikel 2 185