Een zinnebeeldig tafereel vermengt zich met de werkelijkheid. Onder de aanwezigen trokken vooral twee knapen mijn aandacht: het waren figuren die volstrekt niet tot de familiekring schenen te behoren en zich ook met niemand van hen inlieten en evenmin door iemand van hen opgemerkt werden. Zij waren evenwel met hun blond krulhaar zeer lief, innemend, aanminnig en zij hebben met mij gesproken. Zij hadden ook boeken, maar ik geloof (niet) om te leren. Maria had geen boek, ofschoon ze reeds kon lezen. Hun boeken echter verschilden hemelsbreed van de onze123; het waren lange stroken, die ongeveer een halve el breed waren en om een stok opgerold werden. Aan beide einden stak de stok uit, die eindigde met een appel of knop. De grootste van de twee knapen naderde met zijn rol tot mij en las er mij iets uit voor en verklaarde het mij. 123 Geen boeken zoals de onze. – Ze bestaan uit lange perkamenten stroken of ook van papyrus. De tekening toont hoe ze opgerold worden. In de breedte is de strook in kolommen verdeeld. Naar gelang de lezing vordert, wordt de strook van de linkerstaaf afgerold en op de rechterstok opgerold. Men leest van rechts naar links en van onder naar boven. De kolommen hadden bijna de lengte of hoogte van de breedte van de rol, in ‘t Latijn: ‘volumen’. Toen had het Hebreeuws nog geen klinkers; het schrift bestond alleen uit medeklinkers. Deze spelling, eigen aan de Semitische talen, bleef in Perzië tot in de 17e eeuw bewaard. Daaruit volgt dat niet zelden geheel verschillende woorden gelijk geschreven waren. Uit de context moest bijgevolg hun betekenis opgemaakt worden. De letters ‘BK’ konden betekenen: ‘bek’, ‘beek’, ‘bok’, ‘bak’, enz. Dit zal K. bedoelen als ze zegt dat één letter een geheel woord (misschien beter: ‘lettergreep’) betekende. Fascikel 2 221