Het schrift bestond uit voor mij vreemde, afzonderlijke gouden letters, in verkeerde richting (naar links) geschreven en ieder letter scheen op zichzelf een geheel woord te betekenen (of een lettergreep). De taal klonk mij totaal vreemd en toch verstond ik ze. Helaas! tot mijn groot spijt ben ik weer vergeten wat die knaap mij verklaarde, maar het ging over Mozes, het zal mij misschien nog weer invallen. De kleinste knaap droeg zijn rol als een speeltuig in de handen; hij sprong rond als een kind en zwaaide met zijn rol speels in de lucht. Ik kan het met geen woorden zeggen hoe vriendelijk die kinderen voor me waren; zij waren anders dan alle aanwezigen en deze schenen hen hoegenaamd niet op te merken. Op deze wijze liet de vertelster zich met spontane ingenomenheid  een tijdlang over die knapen uit, zonder nader te kunnen aanduiden  wie ze geweest waren.    Fascikel 2 222