vijandig gezind was, tot hem naderen. Ook deze gezanten waren op hem verbeten; ik zag hen het woord tot hem richten en daarna zag ik hem met hen meegaan. Toen hij nu met hen in het paleis van die bisschop aangekomen was, zag ik hem rondkijken naar een haak om er zijn mantel aan op te hangen, maar hij vond er geen. Toen hij nu een zonnestraal bemerkte, die door een muuropening binnendrong, viel hem een gedachte te binnen: in de eenvoud van zijn geloof hing hij er zijn mantel aan op en deze bleef werkelijk hangen, a.h.w. aan de zonnestraal, doch feitelijk in de lucht. Ik stond nog meer verbaasd over dát wonder, door de eenvoud en vastheid van het geloof bekomen en ik verwonderde er mij nu niet langer over Zakarias te horen spreken. Deze gunst ontving hij door de H. Maagd, in wie God zelf zijn woonplaats had gevestigd. Mijn visioengids sprak me nu over hetgeen men een wonder noemt; ik herinner mij uit zijn betoog nog dit: “Een levendig kinderlijk betrouwen op God, in volmaakte eenvoud, maakt alles wezenlijk, maakt alles bestaande.” (cfr. Hebr. 11, 1). Deze beide uitdrukkingen gaven mij inwendig een duidelijke opheldering van alle wonderen, doch wat ik inzag, kan ik onmogelijk onder woorden brengen. Ik zag nu die vier heilige mensen de nacht in de tuin doorbrengen; zij waren gezeten en aten wat, en dan wandelden zij op en neer, twee aan twee, al sprekend en biddend, en verbleven ook beurtelings een korte tijd in het kleine huisje om er wat te rusten. Ik vernam ook dat Jozef na de sabbat de terugreis naar Nazareth zal ondernemen en door Zakarias een eindweegs vergezeld zal worden. De maan scheen helder en de sterren vonkten aan de hemel; er heerste bij die heilige mensen een diepe rust en vrede; het was een onbeschrijfelijk schone nacht. (zie fasc. 24, nr. 1241, voetnoot 674). Fascikel 4 391