“Geprezen zij de Heer, de God van Israël, omdat Hij zijn volk heeft bezocht en verlost. Hij heeft een machtige Verlosser verwekt uit het geslacht van David zijn dienaar; Hij heeft ons redding bewerkt uit de macht en de haat van onze vijanden, gelijk Hij het van oudsher door de mond van zijn heilige profeten had beloofd. Deze beloften uit barmhartigheid aan onze vaderen gedaan, heeft Hij vervuld, en zijn verbond, met hen gesloten, heeft Hij bevestigd en vernieuwd. Hij heeft de eed gehouden, die Hij zwoer aan onze vader Abraham te zullen geven: dat wij, eens bevrijd uit de macht van onze vijanden, Hem zouden dienen zonder vrees, wandelend in heiligheid en gerechtigheid vóór zijn aanschijn al onze dagen ons leven lang. En gij kind, een profeet van de Allerhoogste zult gij heten, want gij zult vóór het aangezicht van de Heer uitgaan en zijn wegen bereiden; gij zult de kennis brengen van het Heil aan zijn volk ter vergeving van hun zonden, dankzij de allertederste barmhartigheid van onze God, waardoor Hij uit de hemelen neerdaalde om ons te bezoeken en om allen te verlichten, die in de duisternis en in de schaduw van de dood gezeten zijn, en om onze schreden te richten op de weg van het ware geluk.” “Het kind nu groeide op”, zo besluit de H. Lukas, “nam toe in geesteskracht en (al spoedig) verbleef het in de woestijn tot op de dag van zijn openlijk optreden in Israël.” (Lk. 1, 57-80). Fascikel 4 407