daar een soort schuur en niet ver van daar een grote boom met uitgespreide takken, die, als een brede lindeboom, veel schaduw bood; de stam was glad en de vertakking spreidde zich uit als een dak om de stam. Jozef kwam met de H. Maagd bij deze boom en legde met behulp van de reispakken een gemakkelijke zitplaats aan tegen de stam. Hier wilde hij dat Maria rustte, terwijl hij nogmaals in de omgelegen huizen een nachtverblijf ging zoeken. De ezel stond met de kop naar de boom gekeerd. Maria bleef hier aanvankelijk rechtop tegen de boom geleund staan. Haar wijd, witwollen kleed zonder gordel hing in plooien om haar neer; zij droeg een witte hoofdsluier. Vele mensen kwamen voorbij en bekeken haar, zonder te vermoeden dat hun Verlosser zo nabij was. Maria was zo geduldig, zo ootmoedig en werd niet moede te wachten. Ach! zij moest zeer lang wachten en ging eindelijk met de ene voet boven de andere op de dekens neerzitten. Daar zo zittend hield zij de handen onder de borst gekruist en het hoofd gebogen. Jozef keerde bedroefd tot haar terug: hij had geen logement gevonden. In geen huis of herberg was er nog een plaatsje voor hem; zijn vrienden wier gastvrijheid hij tegen de H. Maagd zo geroemd had, wilden hem ternauwernood nog herkennen; hij weende en Maria zelf troostte hem. Nogmaals ging hij van huis tot huis op zoek, doch daar hij steeds op de nakende bevalling van zijn vrouw als de dringendste reden van zijn verzoek de nadruk legde, werd hij overal met nog meer kordaatheid afgewezen. Wel was de wijk hier meer eenzaam, doch eindelijk stonden er daar toch een aanzienlijk hoopje voorbijgangers van op een afstand nieuwsgierig naar de H. Maagd te zien, zoals men dat pleegt te doen, wanneer iemand lang in het half donker ergens blijft staan wachten. Ik geloof zelfs dat enigen haar aanspraken en vroegen wie zij was. Eindelijk daagde Jozef weer op, doch zo terneergeslagen dat hij bijna aarzelde tot de H. Maagd te naderen. Verlegen bekende hij dat zijn moeite nog eens tevergeefs was geweest, maar hij had nog Fascikel 4 451