O die bevallige heuvels met de bomen er omheen in beweging, als spoedden ze zich naar de kribbe om de Schepper, die zijn schepselen bezoekt, bij zijn aankomst te begroeten, om de bloesems en vruchten die zij van Hem ontvingen, weer voor zijn voeten uit te strooien. Overal openen de bloemen hun kelken (in ‘t H. Land bloeien ze ook in de winter), en brengen als welkomsgeschenk aan de Heer zichzelf, hun vormen en kleuren en geuren, waartussen Hij weldra zal komen wandelen. De bronnen verlangen om Hem met hun gemurmel bij hun rand te begroeten; de fonteinen springen Hem tegen en dansen met jubelend ongeduld als kinderen die hun kerstgeschenken komen halen. De vogelen houden een vrolijk en welluidend concert, de lammeren blaten en huppelen vol hoop, alle dieren zijn opgewekt en dartel en tam. Alle bloed gaat reiner en krachtiger aan het stromen. Een voorgevoel doet alle vrome harten, die zwanger van verwachting zijn, feller kloppen en de nabije Verlossing vermoeden. Alles is ontroerd. Zondaars worden vervuld met droefheid, ontroering en berouw; de hoop herleeft in hun hart, maar de onverbeterlijken, de versteenden, de verklaarde vijanden van God, de toekomstige beulen en kruisigers van Christus worden overvallen door onrust, schrik en verwarring, die zijzelf niet begrijpen, want ook zij hebben het gevoel, het vermoeden dat er iets plaats heeft gehad in deze tijd die nu zijn vervulling bereikt. Doch van deze vervulling is Maria zich bewust en getuige; zij beleeft die. Alle geluk en zaligheid is besloten in haar nederig, allerzuiverst, menslievend en barmhartig hart, dat bidt bij de Verlosser, die onder dat hart mens is geworden en nu als het licht van de wereld zijn intrede heeft gedaan in zijn eigendom, Fascikel 5 491