Hierop antwoordde Elisabet: “Gij hebt met groter begenadiging gebaard dan andere vrouwen; de geboorte van Joannes ging ook met zoete troost gepaard, doch mijn bevalling was niet te vergelijken met de Uwe.” Dit herinner ik me nog uit hun gesprek. Ik zag vandaag nog vele mensen naar de grot komen om de H. Maagd en het nieuwgeboren Kind een bezoek te brengen; ook zag ik nog verscheidene malen zulke onbeschaamde voorbijtrekkende bedelaars aan de ingang van de grot een geschenk van de H. Familie vorderen en dan schelden en vloeken, want Jozef had hun niets meer te geven. Tegen de avond verborg Maria zich nogmaals met haar kindje en met Elisabet in de zijgrot naast de geboortegrot en ik geloof dat zij er de gehele nacht doorbrachten. De reden hiervan was dat een menigte voorname Bethlehemnaren uit louter nieuwsgierigheid naar de grot kwamen zien wat daar voorviel. Maria vond het raadzaam zich niet aan deze mensen te vertonen. Op deze zelfde dag (4 december) zag ik de H. Maagd zich ook nog uit de geboortegrot in een andere, rechts gelegen grot begeven. De ingang was zeer nauw en 14 afdalende treden voerden eerst in een kleine voorspelonk en vervolgens in een “Aanstonds na mijn woorden: ‘Zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord’, ontving ik mijn Zoon in mijn lichaam en dit onder een onuitsprekelijke vreugde van mijn ziel en met een weldadig gevoel in al mijn ledematen. Als ik Hem nu in mijn binnenste bezat, droeg ik Hem zonder moeite, last of lichamelijk ongemak; ik verootmoedigde mij in alles, daar Degene die ik in mij droeg, de Almachtige was. Toen ik Hem ter wereld bracht, geschiedde dit zonder smart of verontreiniging, gelijk ik Hem ook onder de grootste vreugde van ziel en lichaam ontvangen had. Ik kwam in verrukking, zodat ik niet voelde of wist of mijn voeten nog de aarde raakten. Zoals Hij in mijn lichaam was gekomen onder de grootste jubel van geheel mijn ziel, zo verliet Hij mijn schoot onder het grootste gejubel van geheel mijn lichaam en mijn ziel en zonder schending van mijn maagdelijkheid, terwijl geheel mijn wezen baadde in een onbeschrijfelijke blijdschap.” (Openb. I, 10). Fascikel 5 541