Ik ging op mijn knieën liggen en aanbad het Kind, terwijl een hevig  verlangen mij bezielde om het een korte tijd bij mij te mogen hebben.   Ach! de lieve Moeder wist het wel; zij weet alles; zij is zo liefdevol,  meelijdend, toegevend en willigt alles in, wanneer men maar met  waar geloof weet te bidden.    Doch nu was zij in een diepe, eerbiedige, moederzalige aanbidding verzonken en zij gaf mij het Kindje niet; het was, meen ik, omdat zij het voedde; ik zou gedaan hebben net zoals zij. 131. Onder mijn aanbidding in de grot vermeerderde mijn verlangen nochtans voortdurend; het verenigde zich met dat van alle zielen die, gelijk ik, naar het goddelijk Kindje verlangden. Dit smachten naar het goddelijk Heil was nergens zo onschuldig, zuiver, kinderlijk en trouw als in de harten van de lieve heilige koningen uit het Oosten. Eeuwen lang hadden hun voorouders, gelovend, hopend en beminnend, reikhalzend naar het Heil uitgezien. Zo voelde ik mij nu door mijn verlangen tot hen getrokken en, na mijn aanbidding in de grot geëindigd te hebben, sloop ik, om niemand te storen, zachtjes en heel eerbiedig uit de grot naar buiten en ik werd op een lange reis de tocht der H. Driekoningen tegemoet geleid. Ik heb onderweg veel vernomen nopens de eigenschappen, de aard, de woningen, kleding, zeden en gewoonten bij meerdere volkeren en ook nopens de verschillende vormen van de afgodendienst die zij pleegden, doch ik ben er het meeste weer van vergeten. Wat ik me nog duidelijk daarvan herinner, wil ik naar best vermogen beschrijven. Ik werd oostwaarts naar een landstreek gebracht, waar ik nog nooit was geweest. De grond was bijna overal zandig en onvruchtbaar. Fascikel 5 547