stamkoningen waren. Nogmaals 500 jaren later, nl. nu (d.i. bij Jezus’ geboorte), was de ster eindelijk verschenen en deze ster was het die zij nu volgden om de nieuwgeboren Koning te gaan aanbidden (cfr. nr. 137). Dit alles vertelden zij met de eenvoudigheid en openhartigheid van kinderen aan hun nieuwsgierige toehoorders en zij leden eronder dat dezen volstrekt geen geloof schenen te hechten aan datgene wat gedurende 2000 jaren het voorwerp was geweest van het vurigste verlangen en het volhardend hopen van hun voorouders. Hun ster was die avond met nevelen befloerst, doch toen ze zich in de nacht weer helder en groot tussen voorbijvliegende wolken vertoonde, als hing ze zeer dicht bij de aarde, dan liepen de koningen haastig uit hun legerkamp, wekten de bewoners in de omliggende huizen en wezen hun de ster aan. Die stedelingen schouwden verbaasd met open mond naar de hemel; sommigen waren door het verschijnsel getroffen, maar meer anderen namen het de koningen eerder kwalijk, terwijl de meesten er zich niet om bekommerden en er alleen bedacht op waren voordeel uit de vrijgevigheid der koningen te trekken. Ik hoorde hen vertellen welk een afstand zij van de plaats hunner bijeenkomst tot hier hadden afgelegd; zij rekenden het uit in dagreizen te voet, die op 12 uren geschat werden. Zij legden echter op hun dieren, die dromedarissen waren en sneller liepen dan paarden, 36 uren per dag af; hierin zijn de nacht- en rusturen begrepen. Aldus kon de verst wonende koning zijn afstand van 5 x 12 uren tot de verzamelplaats (d.i. tot de sterrentoren) in 2 dagen afleggen. (Door deze laatste woorden wil K. zeggen wat wij reeds aantoonden  in fasc. 5, nr. 133, voetnoot 297).    De naderwonenden konden hun driemaal 12 uren in één dag en één nacht afgelegd krijgen (nl. van de verzamelplaats tot Susa, maar klaarblijkelijk besteedden zij er 3 dagen aan). Fascikel 6 609