“O, hoe zuiver, gaaf en ongeschonden, onschuldig en rechtschapen zijn de harten van die koningen, net als die van vrome kinderen. Geen geweld, geen voortvarendheid is in hen en toch zijn zij heel en al vuur en liefde; ik ben dood, ik ben een geest; zoniet zou ik dat niet kunnen zien, want dit gebeurt toch nu niet en toch bestaat het nu; het bestaat toch ook niet in de tijd, het bestaat in God en in God is geen tijd, maar in God blijft alles bestaan, is alles tegenwoordig; ik ben dood, ik ben een geest, hoe zou ik dat anders kunnen zien.” Terwijl zulke vreemde gedachten mij bezig hielden, hoorde ik een stem mij zeggen: “Waarom die nutteloze vraag hoe gij dat ziet? Beschouw het en dank en loof de Heer, die eeuwig is en in wie alles eeuwig bestaat.” Ik zag nu hoe Mensor uit een buidel die aan zijn gordel hing, een handvol dikke, zware, blinkende staafjes van een vinger lang te voorschijn trok; ze waren van boven spits en in het midden goudkleurig gekorreld (gegreineerd (greineren = het oppervlak ruw, gekarteld maken) of gekarteld: ze vertoonden ruitvlaktes zoals kristal en edelstenen). Hij legde deze naast het Jezuskind op de schoot van de heilige Maagd, die het goud dankbaar en liefdevol aannam en het met een hoek van haar mantel bedekte. (Waarschijnlijk begreep zij er het symbolisme van). Mensor schonk deze bundel gegroeide goudstaafjes, omdat hij vol trouw en liefde was en met een onwankelbare vroomheid en volgehouden inspanning de waarheid zocht339. Nu trok Mensor zich met zijn vier begeleiders terug en Saïr, de bruine, trad met de zijne vooruit; nader gekomen zonk hij met gevoelens van de diepste ootmoed op zijn beide knieën neer en bood met zielroerende woorden zijn geschenk aan, terwijl hij 339 Staafjes goud. – In Jezus’ tijd was het gebruik nog niet verdwenen om te betalen in afgewogen geld: korrels, plaatjes, klompjes, staafjes van goud of zilver. Fascikel 6 647