Ik schat hun getal boven de 30 en onder hen bevonden zich een groepje knapen, wier hele kleding bestond in een doek om de lenden en een klein manteltje om het lichaam; deze dienaren traden in groepjes van 5 naar binnen onder het geleide van één der voornaamsten tot wie zij behoorden; zij knielden rondom het Kind neer en vereerden het in stilte. Allerlaatst kwamen de knapen gezamenlijk binnen, knielden neer in een kring om het Kind en aanbaden de kleine Jezus met harten vol onschuld en vreugde. De dienstknechten en knapen vertoefden niet te lang in de grot, want de koningen kwamen terug en traden met grote plechtigheid binnen; zij hadden nogmaals andere, lichte, waaiende mantels aan, die breed om hen heen vlogen; zij droegen wierookvaten in hun handen en bewierookten met de grootste eerbied het Kind, zijn Moeder en H. Jozef en de gehele grot; hierna en na een diepe buiging voor de H. Familie verwijderden zij zich weer. Dit was de manier van aanbidden bij dit volk, hun aanbiddingsplechtigheid. Gedurende heel dit gebeuren waren Maria en Jozef met zoeter vreugde vervuld, dan ik ze ooit te voren had gezien. Ja, herhaaldelijk stroomden tranen van aandoening en geluk over hun wangen. Deze erkenning en plechtige verering van het heilige Kind, dat zij tot hun spijt slechts zo armoedig konden huisvesten en van wiens goddelijke waardigheid zij in de nederigheid van hun hart onuitgesproken doch diep bewust waren, bezorgde hun een eindeloze troost. Wat waren zij gelukkig te zien hoe, in weerwil van alle menselijke verblinding, Gods almachtige zorg en voorzienigheid voor het Kind der Belofte sedert eeuwen de hulde had voorbereid en deze nu uit verafgelegen landen had toegezonden, die zijzelf het niet konden geven, nl. de luistervolle, Hem verschuldigde eer en aanbidding van de machtigen der aarde. Ach! zij verenigden zich zo hartgrondig met de koningen om Jezus te aanbidden. De hulde die het Kind hier ontving, verschafte hun een hemel van geluk. Fascikel 6 654