werd. Dit belette hem nochtans niet blijken van grote vreugde en geestdrift te geven in zijn onderhoud met zijn vrouw en zijn kinderen. Vannacht zag ik dat hij heden zou sterven. Van het vele dat ik daaromtrent zag, staat mij het volgende nog voor de geest: Simeon vermaande op zijn sterfbed vrouw en kinderen. Met grote ernst en heilige vreugde sprak hij hun over het Heil, dat tot Israël genaderd was en over alles wat de engel hem had aangekondigd; ik zag hem dan vreedzaam sterven en ik was getuige van de gelaten, bedaarde jammerklachten van de zijnen. Er waren nu vele andere oude priesters en Joden rondom hem vergaderd om te bidden bij zijn lijk. Ik zag hierop dat zij zijn stoffelijk overschot in een andere kamer overbrachten, waar het op een plank vol gaten uitgestrekt werd; een opengespannen doek werd er overheen gehouden en het lijk daaronder met sponsen gewassen, zodat er geen enkel deel van het ontklede lichaam voor de lijkbereiders zichtbaar was; het water liep door de gaten van de plank in een daaronder geplaatste koperen bak; zij legden vervolgens grote, groene bladeren op het lijk, omgaven het met vele bosjes fijne kruiden en hulden het dan in een grote doek, waarin het met lange windsels omwonden werd, zodat de overledene ingewikkeld was als een bakerkind; het lichaam was nu zo recht en onbeweeglijk, dat ik bijna ging menen dat het op zijn plank vastgewonden was361. Simeon werd tegen avond begraven; 6 mannen met fakkels droegen hem op een plank die enigszins de vorm van een lichaam vertoonde en aan haar 4 zijden een lange opstaande, geboogde rand had; geboogd, zeg ik, d.i. deze rand was aan ieder zijde van 361 De lijkbereiding vertoont de grootste overeenkomst met die van Jezus en de H. Maagd, zoals K. ze beschrijft, “sicut mos est sepelire Judaeis”, zegt Joannes, d.i. geheel in overeenstemming met de gebruiken van de Joden. (Joa. 19, 40). Naar aanleiding van Jezus’ begrafenis in fasc. 32, nr. 1982 zullen wij er een woord over zeggen. Fascikel 6 701