de plank in het midden hoger; hij verlaagde een weinig naar de hoeken toe. Op die plank rustte het ingewikkelde lijk zonder andere bedekking. De dragers van de lijkstoet gingen vlugger dan het bij onze begrafenissen het geval is. Het graf was in een heuvel niet zeer ver van de omgeving van de tempel. De grafspelonk vormde van buiten een heuveltje, waartegen de deur schuin aanlag. Van binnen was de spelonk op een bijzondere wijze met tegelwerk bekleed (ausgemauert). Zulk werk, doch minder fijn uitgevoerd, heb ik de H. Benedictus in zijn eerste klooster zien verrichten; het was een voorstelling van het algemeen oordeel. Mozaïekwerk had hij immers reeds als knaap geleerd; die kunst- en bouwgeest schijnt op zijn orde te zijn overgegaan, zoals de geest van ordestichters in ‘t algemeen in de geschiedenis van hun orden gestalte krijgt; ze komt eruit voort als een vrucht uit het zaad. Als nu bij de benedictijnen de geest minder levendig en krachtig was dan de schors, zag ik dat zij hun kerken en kloosters al te veel versierden en opluisterden. Die vele beelden en versiersels op de gewelven hunner kerken ziende, zei ik tot mijzelf: “Dit komt van het eerste werk van Benedictus in zijn cel; het zaad is een boom geworden; indien de overlading eenmaal moet neerstorten, zal ze een grote verwoesting veroorzaken en veel verpletteren.” (schlägt sie Vieles zusammen). Ik knoop de draad van mijn verhaal weer aaneen: De wanden in de grafkamer van Simeon waren, gelijk in de cel der H. Maagd in de tempel, door muurtegels van verscheidene kleuren met allerhande figuren van sterren en bloemen versierd. De kleine spelonk, waar zij in het midden het lijk neerzetten, was slechts zo groot dat men amper ruimte genoeg had om rondom het lijk te kunnen gaan. Fascikel 6 702