zo weken zij een weinig van de weg af; daar groeide struikgewas en wat schraal en mager gras op een dieper gelegen bodem. De H. Maagd daalde van de ezel af en ging een weinig op het gras neerzitten; zij hield het Kindje vóór zich en bad in grote droefheid tot God. Terwijl zij op die manier om water bad, als een andere Hagar in de woestijn, vertoonde zich aan mijn ogen een buitengewoon treffend schouwspel. De spelonk waarin Elisabet het knaapje Joannes in veiligheid gebracht had, was zeer nabij, doch op een hoger niveau in een rotswildernis. Daar zag ik de kleine Joannes tussen struiken en stenen in de buurt van zijn grot rondzwerven; hij scheen mij vol bekommernis en ongeduldig van verlangen op iemand te wachten. In dit visioen zag ik Elisabet niet optreden; de aanblik van die kleine knaap, die daar met zo’n vaste en zekere stap onbevangen in de wildernis rondzwierf, maakte op mij een geheel eigen, aangrijpende en betekenisvolle indruk. Gelijk hij nog voor zijn geboorte onder het hart van zijn moeder, zijn Heer en Meester reeds eenmaal als het ware tegemoet was gesprongen, zo werd hij ook nu bewogen en aangetrokken door de nabijheid van zijn dorstlijdende Verlosser. Ik zag hem; hij droeg een lammervacht die dwars van zijn schouder hing en om zijn middel vastgegordeld was; in zijn hand hield hij een staafje met aan de top een wimpel van bast (= buitenste laag van een boom; schors). Hij voelde dat Jezus naderde, voorbij zou trekken en dat Hij dorst had; hij viel op de knieën en bad tot God met uitgestrekte armen. Vervolgens sprong hij op, gedreven door de Geest van God, liep tot op de hoge rand van een rotsheuvel, stiet daar boven met zijn staf in de grond en een rijke bron sprong te voorschijn. Fascikel 7 744