De H. Familie verkeerde in grote onzekerheid; zij vielen op hun knieën neer en baden God om hulp. Nu naderden verschillende grote wilde dieren tot hen, die zij in het eerst als gevaarlijk beschouwden, maar deze dieren waren volstrekt niet boosaardig: ze zagen hen integendeel vriendelijk aan, juist gelijk de oude hond van mijn biechtvader, toen deze mij voortijds bezocht, naar mij opkeek. Ook bemerkte ik weldra dat deze dieren hun toegezonden waren om hun de weg aan te tonen; zij blikten naar het gebergte en liepen in die richting en keerden terug, juist zoals een hond doet, die iemand ergens wil brengen; ik zag dat de H. Familie deze dieren uiteindelijk volgde en over een gebergte in een woeste, onherbergzame, onveilige landstreek kwam. De H. Familie bij rovers. Het was donker en zij volgden een weg langs een woud. Een weinig ter zijde van de weg zag ik vóór het bos een ellendige hut staan en niet ver daarvan hing in een boom een lantaarn, om de reizigers, voor wie hij van zeer ver zichtbaar was, in die richting te lokken; het was een zeer gevaarlijke weg, op meerdere plaatsen met grachten doorsneden; ook de hut was met allerlei grachten omringd en dwars over de begaanbare plaatsen van de weg waren hier en daar verborgen draden gespannen; de voorbijkomenden moesten hiertegen schoppen, waardoor een bel in de hut een teken gaf; hierdoor gewaarschuwd kwamen de rovers uit de hut om de reizigers aan te randen en uit te plunderen. De rovershut stond niet onveranderlijk op dezelfde standplaats; ze was verdraagbaar en werd volgens de omstandigheden door de rovers elders opgeslagen. Toen de H. Familie de opgehangen loklantaarn naderde, zag ik haar opeens door de hoofdman en 5 van zijn mederovers omringd; hun bedoeling was aanvankelijk misdadig, doch ik zag dat de hoofdman bij de aanblik van het Jezuskindje door een straal met Fascikel 7 753