was buiten zichzelve van vreugde; zij wilde Maria en het Kindje Jezus omhelzen, doch Maria deed een afwerend teken met de hand en liet noch zichzelf, noch Jezus door haar aanraken. Maria zegde tot die vrouw dat zij een waterbak moest graven, diep tot op de rotsbodem en dan dit water onbevuild erin uitgieten; dan zou de bron dezelfde geneeskracht bekomen; zij sprak nog langer met haar en ik meen dat de vrouw haar beloofde bij de eerste gunstige gelegenheid uit dit roversverblijf weg te zullen vluchten. De bewoners waren overgelukkig met de genezing van hun kind, en daar gedurende de nacht verscheidene mederovers van hen af en toe hier verschenen, toonde de vrouw hun telkens het genezen kind en vertelde hun ook opnieuw welk geluk en heil hun overkomen was. Deze nachtelijke bezoekers, waarvan enige ook knapen mee hadden, omringden de H. Familie en stonden haar met verbazing aan te kijken; het was te merkwaardiger dat deze rovers zich jegens de H. Familie zo eerbiedig gedroegen, daar zij nog in dezelfde nacht, waarin zij zulke heilige gasten herbergden, verscheidene andere reizigers, die door de lantaarn in hun hinderlaag gelokt waren, gevangen namen en naar een grote spelonk brachten, dieper in het woud; de ingang van deze spelonk was achter wild en neerhangend struikgewas verborgen en men kon hem onmogelijk bemerken; hier scheen mij daarom hun eigenlijke schuil- en opslagplaats te zijn; ik zag in die spelonk verscheidene geroofde knapen van 7 tot 9 jaar en een oude vrouw die er toezicht over had en de plaats onderhield; ik zag er klederen, tapijten, vlees, kleine bokjes, schapen, grote dieren en andere buit binnenbrengen; de spelonk was ruim en er was van alles een grote voorraad. Ik zag Maria die nacht maar weinig slapen; zij was meestentijds roerloos op haar legerstede gezeten. Vroeg in de morgen vertrokken zij met een nieuwe voorraad van levensmiddelen. De rovers vergezelden hen een eindweegs en brachten hen over meer dan één valgracht in de goede richting op de weg. Fascikel 7 756