samengebonden. Later, in de woestijn, zag ik hem, naar gelang het hem inviel, deze vacht op verschillende manieren dragen, nu eens over beide schouders, dan weer dwars vóór de borst of ook om het benedenlijf. De knaap had geen andere klederen dan deze vacht; hij had, evenals Jezus, donkerbruine haren en hij droeg hetzelfde witte staafje nog in de hand, dat hij reeds vroeger van huis had meegenomen en waarmee ik hem in de woestijn steeds heb gezien. Zo zag ik hem nu aan de hand van Elisabet zijn moeder het berglandschap met spoed doorkruisen; Elisabet is een slanke, in haar kleren gans ingehulde, bejaarde, maar toch vlugge vrouw, met een klein, fijngevormd aangezicht. Op deze tocht liep Joannes haar dikwijls vooruit en hij was geheel onbevangen, onbekommerd en kinderlijk opgetogen, zonder nochtans wild of uitgelaten te zijn. Hun weg liep aanvankelijk een hele tijd in noordelijke richting en zij hadden een water aan hun rechterhand. Vervolgens zag ik hen zich over een kleine rivier zetten; er was daar geen brug, maar er lag een vlot van balken in het water en daarop voeren zij over. Elisabet die een vastberaden vrouw was, stak en roeide met een staak of tak. Na hun overvaart wendde hun weg zich rechter naar het oosten en zij kwamen in een kloof of ravijn, die hogerop langs de hellingen dor en naakt, doch op haar bodem begroeid en met allerlei struikgewassen en vruchten bedekt was, vooral met vele aardbessen, waarvan de knaap af en toe ene at. Toen zij een eind ver in die kloof gevorderd waren, nam Elisabet van haar zoontje afscheid; zij zegende haar lief kind, drukte het aan haar hart, kuste het nog op zijn beide wangen en voorhoofd en begaf zich aanstonds weer op weg naar huis. Meermalen keerde zij zich nog op de weg om en keek wenend Joannes achterna; deze echter kende zorg noch kommer en schreed met vaste stap voorwaarts, verder de kloof in. Fascikel 7 797