Daar ik gedurende deze beschouwingen erg ziek was, bewees God mij de genade me bij alles wat ik zag gebeuren, als kind tegenwoordig te voelen. Ik kreeg dus aanstonds de indruk dat ik met Joannes als een kind van dezelfde leeftijd op weg was; ik was bang dat hij zich te ver van zijn moeder zou verwijderen en de weg naar zijn huis niet meer zou vinden, doch weldra stelde een stem me gerust: “Zet die kommer van je af”, hoorde ik, “de knaap weet best wat hij doet.” Hierop meende ik dat ik met hem, als met een boezemvriend en speelmakker mijner jeugd, geheel eenzaam de woestijn introk en ik zag veel van wat hij daar heeft meegemaakt. Ja, Joannes zelf vertelde mij op onze gezamenlijke tocht veel bijzonderheden uit zijn leven in de woestijn, b.v. hoe hij op alle mogelijke manieren de zelfverloochening beoefend en zijn zinnen verstorven heeft; hoe zijn inwendige verlichting, zijn helderziendheid, zijn zien in de geest hoe langer hoe groter werd en hoe hij op een onbeschrijfelijke manier onderwezen geworden was door alle omringende dingen der natuur, (hoe hij inzicht kreeg in hun aard, wezen, vorm, samenstelling, betekenis, enz.) Ik was hierover geenszins verwonderd, want reeds als kind, wanneer ik in de eenzaamheid onze koeien wachtte, heb ik zelf op vertrouwelijke wijze het leven van Joannes in de woestijn gedeeld. Vaak, als ik heimwee naar hem voelde en luide riep met een stem die galmde door het boshout: “Hanske met zijn stokske en met zijn schaapsvel op zijn schouder, zou bij mij moeten komen”, dan kwam ook Hanske met zijn stokske en met zijn vel op zijn schouder tot mij, en wij speelden dan met elkander als twee kinderen; hij vertelde mij dan veel en onderwees mij leerrijke dingen. Ook bevreemdde het me niet dat hij in de woestijn zoveel van de planten en de dieren leerde. Immers, ook ik heb als kind in het woud, op de heide en in het veld, bij de kudden, of als ik aren las, gras sikkelde of kruiden zocht en verzamelde, ook ik, zeg ik, heb Fascikel 7 798