Voorbij de zuidoosthoek van de stad verenigt deze vallei zich met de uit het noorden komende Kedronvallei (of: van Josafat), nu dal van Mevrouw Maria, Sitti Mariam geheten. Aan de overzijde van de vallei verheft zich de Olijfberg, van op wiens top men de heerlijkste aanblik geniet op het Tempelplein en verder op de gehele stad die zich halfcirkelvormig om het plein uitstrekt. Op een nader punt van de berghelling ploft de blik in de diepe Kedronvallei. In het noorden was het stadsterrein met het gebergte verbonden. Van die kant uit kon men de stad gelijkvloers benaderen en was ze in oorlogstijd praktisch slechts aldaar aanvechtbaar. Daarom haar sterke verdedigingsmuren aan die kant. Ze had er drie, zegt Flavius Josephus, maar men versta dit goed: deze muren lagen op een afstand van elkaar en werden achtereenvolgens gebouwd om nieuwe wijken, die bij de stad gevoegd waren, te omringen. Twee waren geheel of gedeeltelijk binnenmuren geworden. Aan het Jeruzalem uit Jezus’ tijd beantwoordt de tegenwoordige ‘ommuurde’ stad niet adequaat, en nog veel minder de laatste reusachtige Israëlische uitbreiding in onze tijd tot 2 km en zelfs 3 km ver in alle richtingen, behalve ten oosten. De huidige ‘ommuurde’ stad verschilt van de stad in Jezus’ tijd in het volgende: de vooruitspringende noordwesthoek en tuinenwijk (oude heuvel Gareb, Jerem. 31, 39) zijn er na Jezus’ dood door Agrippa I aan toegevoegd in het jaar 42. Door de verhalen van K. Emmerick wordt onze overtuiging bevestigd dat de wijk of heuvel Bezeta ten noorden van de Tempelberg en ten oosten van de tuinenwijk, in Jezus’ tijd reeds lang tot de stad behoorde en ommuurd was, waarschijnlijk al sinds koning Manasse (693-639). Zie hierover verder. Heeft de huidige ommuurde stad, 9 jaren na Christus’ dood, de noordwesthoek bijgewonnen, zo heeft de toenmalige stad, 100 jaren na Jezus’ dood, onder keizer Hadrianus, heel haar zuidelijk gedeelte verloren; door een nieuwe muur werd het buiten de stad Fascikel 8 8