De tempel

Gods liefde voor de mensen is zo groot, dat Hij in hun midden wil

wonen: nooit heeft het aan goddelijke bezoeken en openbaringen

ontbroken. Herhaaldelijk daalde God neer en sprak tot zijn

mensen.

Deze aanwezigheid echter was meer opvallend, van een andere

aard en bovendien ononderbroken, zodra Hij zich een volk in

eigendom had uitverkoren. Daarom ook toonde Hij aan Mozes op

de berg Sinaï, waar Hij de uitverkiezing van het Israëlietische

volk met een Verbond bezegelde, het model van een woning voor

Hem. Hierin wilde Hij zijn verblijf te midden van hen, zijn

bijzonder eigen volk en eigendom, nemen.

De omstandigheden vereisten dat dit huis van God, Tabernakel

genaamd, voorlopig verplaatsbaar zou zijn, om door de Israëlieten

op hun tocht door de woestijn meegenomen te kunnen worden.

Hierom noemde Flavius Josephus de Tabernakel een wandelende

tempel.

Waren de Israëlieten eenmaal in het Beloofde Land gevestigd, dan

zorgden de eerste koningen ervoor, dat die Tabernakel door een

vast en heerlijk stenen gebouw met de nodige bijgebouwen

vervangen werd; alles moest rijk, prachtig en Gode waardig zijn.

Aan David werd op providentiële wijze de plaats aangewezen,

waar de tempel oprijzen moest, nl. het terras, waar nu de moskee

van Omar staat, op de heuvel ten noorden van de kleine Davidstad

Sion. Dat terras diende de Jebusiet Ornan tot dorsvloer en

wanplaats (II Sam. 24; I Par. 24).

De heuvel, later door de traditie als de heuvel of berg Moria

beschouwd, nam weldra van de zuidelijke heuvel de naam Sion

Fascikel 8