over en werd in de latere litteratuur ook met de naam Tempelberg aangeduid. David, als oorlogsman, hoe godvruchtig anderszins ook, werd door God niet aanvaard als bouwer van zijn huis. Deze eer had God aan diens zoon Salomon voorbehouden (I Par. 28). Om zich op een andere manier jegens God in deze zaak verdienstelijk te maken, spaarde David geen moeite om zijn zoon Salomon bij dit werk behulpzaam te zijn. Hij bracht zoveel hij kon het nodige materiaal voor de bouw bijeen: goud, zilver, ijzer, steen, alles wat dienstig kon zijn (I Par. 22, 14-16; 28). Ook liet hij reeds in voorbereiding een telling doen van de overblijvende afstammelingen der oude Kanaänietische bevolking, die tot slavendienst veroordeeld waren. Van deze mensen zal Zuster Emmerick later vaak melding maken. Hun getal bedroeg 153.600 man. Salomon bestemde er 70.000 tot lastdragers, 80.000 tot steenhouwers en 3.600 tot opzichters (II Par. 2, 16-17; I Kon. 5, 15-18). Salomon, zoals later Herodes, haalde zijn bouwsteen uit de schoot van de heuvel Bezeta. De rots in deze heuvel is zacht, goed snijdbaar in de groeve. Eenmaal gehouwen en aan lucht en licht blootgesteld wordt ze zeer hard en schitterend wit. Zonder twijfel werd ook steen gehouwen in de verschillende mijnen hier en daar in het gewest ten noorden van Jeruzalem. Het Libanongebergte leverde het cederhout. Met de bouw werd een aanvang gemaakt in de 2e maand van het 4e jaar van Salomons regering. De bouw van de tempel en zijn paleis duurde 7 jaren. I. Het plein van Salomons tempel. Bij voorname tempels behoorden uitgestrekte pleinen. Voor de aanleg van zulk een heiligdom en de nodige bijgebouwen en pleinen was de heuvel die God daarvoor aan David had aangewezen, nu juist niet de ideale en best geschikte plaats. Fascikel 8 48