Salomon bouwde steunmuren ter hoogte van de heuvel en vulde

de tussenruimten met aarde. Zo kregen deze muren een hoogte

van 38-40 m. Nu werden de ruimten tussen muur en heuveltop

met aarde, puin en afbraak gevuld, en de bekomen oppervlakte

geëffend. Zo vertelt Flavius Josephus: “Om de tweede tempel

(d.i. Tempelplein en bijgebouwen rondom het hoofdgebouw) op

het niveau van de bergkruin aan te kunnen leggen, moest Salomon

een vallei vullen van 400 el diep.” (Ant. II, 23).

De el kan iets meer en ook min zijn dan een halve meter, maar wij

zullen ze voor het gemak met een halve meter gelijkstellen.

Hier leren wij Flavius Josephus reeds kennen als groot

overdrijver. De muur is ten hoogste 40 m hoog en zo staan wij

hier voor een overdrijving van 160 m. Soms echter waren de

ruimten zo enorm, dat Salomon ze niet vullen kon. Dit was het

geval met de zuidoosthoek; daarom nam hij zijn toevlucht tot

onderconstructies en gewelven. Hierboven bekwam hij een vlakte

en eronder nuttige bergplaatsen. In de zuidoosthoek werden deze

onderaardse plaatsen tot paardenstallen ingericht; te allen tijde

hebben ze de naam ‘paardenstallen van Salomon’ gedragen, en

men mag aannemen dat ze werkelijk deze rol vervuld hebben.

Hiervoor pleit ondermeer de liefhebberij van Salomon voor

paarden, het feit dat hij er ontelbare bezat en dat tegenover die

stallen een nabije poort in de stadsmuur te allen tijde paardenpoort

geheten heeft. Ook hebben de kruisvaarders die ruimten tot

stallen voor hun paarden gebruikt. Binnen ziet men aan de pilaren

nog de ringen om ze vast te binden, bevestigd. Verder geven wij

er een tekening van. De vermelding van de Paardenpoort vindt

men in Nehemias 3, 28.

De grondmuren die het Tempelplein moesten schragen, waren

onverwoestbaar. “Ze waren aan hun buitenkant glad gepolijst,”

verzekert Flavius Josephus, “en van binnen waren (en zijn) ze met

ijzeren haken onderling verbonden, zodat het vernielingswerk van

de tijd er niets tegen vermag.” (Ant. III, 71).

Fascikel 8