“Nu nog daalt men langs trapwegen van de moskee-esplanade in

de vallei af.” (Rops, Jez. 409).

V. Het Tempelplein.

Volgens Flavius Josephus was het geplaveid met verschillende

soorten van stenen. In het plaveisel waren hier en daar openingen

gelaten, waarin oudtijds, zoals nog heden, bomen groeiden.

De H. Schrift vergelijkt de eeuwige wijsheid bij een cipres op de

berg Sion, d.i. de Tempelberg.

Rondom was het plein met zuilengangen omgeven. Reeds is de

oostelijke gang boven de reusachtige steunmuur vermeld. Daar

Salomon zelf als eerste deze kant van een zuilengang voorzien

heeft (B. J. II, 132), behield deze gang tot het einde toe de

benaming ‘zuilengang van Salomon’. (cfr. Joa. 10, 22).

In Salomons tijd was het Tempelplein ten zuiden begrensd door

een muur, die het afscheidde van het lager gelegen koninklijk

paleis, en ook aan de noord- en westkant schijnt het slechts een

afscheidingsmuur zonder meer gehad te hebben.

- De westmuur verhief zich steil op de fundatiemuur boven de

Siloë-vallei.

- De noordmuur volgde de rand van een 6 m brede rotsgracht,

die men teruggevonden heeft.

Muur en gracht verdwenen, wanneer Herodes het plein

noordwaarts uitbreidde. Nu strekte het zich uit tot tegen de

rotsbank van de Antoniaburcht; de rest aan die noordkant werd

afgesloten door een muur met een poort.

De west- en noordzijde werd door Herodes voorzien van een

dubbele zuilengang, gevormd door de buitenmuur en twee rijen

kolommen van wit marmer en uit één stuk. De zuilengang van

Salomon ten oosten behoefde niet in zijn geheel te worden

herbouwd: nooit had hij opgehouden te bestaan. Hoewel

archaïsch van bouwtrant en uitzicht, was die gang zo

Fascikel 8