naam Palestina eerst gebruikt door Flavius Josephus en Filo, en,

wat de Romeinse staatstaal betreft, eerst in de 2e eeuw na keizer

Hadrianus.

Ondertussen had de naam geleidelijk een ruimer betekenis

gekregen; hij duidde niet meer de kuststrook Filistië aan, maar

een groter uitgestrektheid tot in het binnenland, daarna tot de

Jordaan en uiteindelijk ook het achterland over de Jordaan, m.a.w.

het gehele joodse land der 11 stammen tot de buitenste grenzen

van de randstammen. Misschien op één na is Palestina de meest

gebruikte naam voor het land van de Joden.

Een andere naam is het ‘Beloofde Land’. Hij dankt zijn bestaan

hieraan, dat God aan Abraham, Isaäk en Jakob en hun

nakomelingen de belofte had gedaan hun dit land als erfdeel te

geven.

De naam Israël is ontleend aan Jakob, vader van de 12

stamhoofden, onder wier nakomelingen het Beloofde Land

verdeeld werd. Zijn tweede naam Israël werd aan hun land

gegeven; de Israëli’s hebben nu deze naam voor hun staat

teruggenomen.

Zinrijk is de naam ‘Heilig Land’. Het wordt terecht zo genoemd,

zelfs reeds in de H. Schrift: Zak. 2, 16 (12); Wijsh. 12, 3; 2 Makk.

1, 7.

Waarom?

- Omdat God er het land van zijn heerschappij van gemaakt had.

Zijn land, zoals zijn volk dat het bewoonde, moest heilig zijn,

omdat Hij heilig is: een kind mag zijn vader niet onwaardig

zijn.

- Het wordt ook heilig genoemd, omdat het altijd rijk is geweest

aan profeten en heilige godsmannen, rijk aan goddelijke leer en

openbaringen, aan schitterende wonderen, reeds in het Oud

Testament.

Fascikel 8