Langs de westhelling vormen twee terrassen of banken de overgang tussen de kustvlakte en het hoogland; het zijn als de stoepen van een reuzentrap. - De toppen van het eerste of hoogste terras wisselen af tussen 400 m en 600 m; - die van de tweede of laagste stoep tussen 200 m en 400 m. Deze laatste zone, die in de kustvlakte overgaat, is wat men noemt, het heuvelland; het is door brede valleien, die ook onderling soms verbonden zijn, doorsneden. Het algemeen uitzicht van Judea ten westen van de waterscheidingslijn, kan worden samengevat als volgt: een opeenvolging van heuvelen, bedekt met enig groen en wat bloemen in het voorjaar, maar naakt en dor het overige van het jaar; een afwisseling van bebouwde akkers en van met onkruid, distels en doornen bedekt braakland; een afwisseling van dorre woestijngrond en naakte rots, en van kleine, besproeide, dieper gelegen gronden met graanakkers, groepen vruchtbomen en andere plantengroei. Op de plaatsen waar bronnen zijn, treft men in de nabijheid van sommige dorpen plantsoenen van sinaas-, granaat-, citroen-, olijf- en vijgenbomen aan. Langs heuvelhellingen ziet men hier en daar kunstmatige terrassen met tuinen en wijngaarden, ieder voorzien, zoals oudtijds, van een wachttoren. Eertijds waren de wijngaarden een kenmerkende trek van Judea (cfr. fasc. 5, nr. 119, voetnoot 262). De teelt ervan wordt in Judea begunstigd door de stenige bodem, die voor de meeste andere vruchten ongeschikt is, door de gepaste hoogte der heuvelen en het warme klimaat. Vandaar dat Flavius Josephus kon spreken van vruchtbare gronden, ook in Judea (zie ook nog fasc. 3, nr. 90, voetnoot 197). Uit de boven beschreven karaktertrekken van Judea volgt dat het van oudsher een herdersland geweest is. Toen Jozef en Maria op hun reis naar Bethlehem zich 6 km ten zuiden van Sikem bevonden, op de grens van Samaria, zegde de zienster: “Er lagen Fascikel 8 102