Zoals de loop der rivieren het aantoont, helt de bodem in noordwestelijke richting af (zie hoekkaartje beneden op grote kaart 1). Het Zuidland wordt ten oosten begrensd door de Araba, waar het op sommige plaatsen 600 m boven de vallei uitsteekt of oprijst. In het gebergte Akrabatene nabij de Dode Zee bereikt een top 563 m, stijgt dus 800 m boven de vallei uit. Van deze top westwaarts gaande, krijgt men 494 m te Kornoeb en 215 m te Khalasah. De volgende beschrijving geldt voor het Zuidland vanaf Bersabee tot de zuidgrens bij Aïn Kadis en Qaseimeh: “Het land is een overgang tussen de grote, eenzame, dorre en echte zandwoestijn Badiët et-Tih, en het vruchtbaarder, meer bewoonde land tussen Hebron en Bersabee; dat land is middelbaar hoog; het bevat een bergstreek tussen de kustvlakten in het noordwesten en de bergachtige, steile hellingen naar de Araba in het oosten. De bergstreek bestaat in een aantal minder aanzienlijke heuvelketens, verward en ordeloos over de onmetelijke vlakte verspreid en van elkaar gescheiden door vlakten en talloze, soms brede valleien, die het binnenland in alle richtingen doorsnijden. Deze wadi’s verenigen zich en vormen na hun samenloop - de rivieren Ghazzeh, die in de Middellandse Zee, - de Abiad, die in de el-Arisjrivier, en - de Fiqreh, die in de Dode Zee uitmonden, enz. Deze rivieren delen geen vruchtbaarheid aan het land mee; ze hebben alleen water in het regenseizoen. In de eerste eeuwen na Christus vond men er nochtans cultuur en leven, enige plantengroei, hier en daar bebouwde akkers en voeder voor de kudden. Op weiland met hooggras volgen steenachtige vlakten zonder het minste grassprietje. In de valleien bestonden ook volksagglomeraties. In het Byzantijns tijdperk ontstonden er Fascikel 8 105