ten oosten van Akko of St. Jean d’Acre en loopt 4 uren ver naar het oosten. Haar breedte verschilt van 300 m tot 700 m; ze vormt een natuurlijke grens tussen Opper-Galilea met zijn hoge bergen in het noorden en Beneden-Galilea met zijn heuvelen in het zuiden; ze dient ook tot verbindingsweg tussen het binnenland en de zee; ze is zeer vruchtbaar, beplant met eeuwenoude olijfbomen, met koren, doera, katoenbomen en -struiken en vlasdotter of sesam (een olieplant); het gemiddelde niveau is 25 m boven de zeespiegel. 2) De vlakte van Asochis of vlakte van Zabulon (= Sahel) Twee en drie uren meer zuidwaarts lopen van oost naar west twee prachtige valleien, die zich in hun loop naar het westen aan het westelijk einde van het gebergte Toeran verenigen. Door oude, profane schrijvers wordt de noordelijkste vallei en ook beide samen na hun vereniging vlakte van Asochis of ook van Zabulon genoemd; nu draagt ze de Arabische naam Sahel (= vlakte) el-Battauf. De Israëli’s noemen ze Biqa Beit Nettofa, wat hetzelfde is en ook betekent; de noordelijke is de belangrijkste. In haar oostdeel is (of was onder de Arabieren) deze moerassig, maar toch overal vruchtbaar; ze is 15 km lang en nagenoeg 1 uur breed; haar gemiddeld niveau is 150 m. Ze is aan haar noord- en oost- en zuidkant door bergen ingesloten en bezit meerdere bronnen; het plan bestaat (of heeft bestaan) om ze tot een waterreservoir af te dammen (Guide bleu, 204). De bergen die deze vlakte in het noorden beheersen bereiken een hoogte van 400 à 500 m; het gebergte Toeran dat ze in het zuiden beheerst, bereikt een hoogtepunt van 541 m. 3) De vlakte er-Roemmaneh (naar de wadi er-Roemmaneh) Ten zuiden van de dj. Toeran loopt van oost naar west de andere vallei, die de speciale naam wadi er-Roemmaneh draagt; ook deze Fascikel 8 107