Deze ontstaan aan de oostrand van de hoogvlakte, richten zich westwaarts, doorsnijden eerst de heuvelachtige bergrug en daarna de hellingen door diepe beddingen; eindelijk ontlasten zij hun wateren door een menigte voorname uitmondingen in de Dode Zee en de Jordaan. Flavius Josephus beschrijft de vruchtbaarheid van het land (Adloen en Belqa) als volgt: “Het overtreft Galilea in oppervlakte, doch, vergeleken met Galilea, mag men het dor en onvruchtbaar noemen. Op niet weinig plaatsen nochtans is de grond zo uitstekend, dat alle vruchten er gedijen. Op die vruchtbare plaatsen groeit dan ook de wijnstok, de olijf- en de palmboom; ze worden rijkelijk besproeid door rivieren, die, dankzij bestendige bronnen, ook in het hart van de zomer blijven vloeien.” IV. Twee rivieren: Hiëromax (Sjeriat) en de Jabbok (Zerqa). Twee rivieren vooral dienen in ogenschouw te worden genomen; het zijn de Hiëromax (Sjeriat) en de Jabbok (Zerqa). Deze zijn het die Oost-Jordaanland in drieën delen en de aandacht trekken door hun lengte, breedte en diepte. a) Hiëromax. Verbasterde Griekse naam van de Hebreeuwse naam Jarmoek. Naar de volksstam die op zijn boorden kampeerden, noemde men hem Sjeriat el-Menadireh, drenkplaats van de Menadieren. Het is de grootste stroom van Transjordanië, de waterrijkste bijrivier van de Jordaan. Zoals de Kison de Esdrelonvlakte draineert, zo leidt hij het water af van het hoge gebergte en de uitgestrekte vlakten van Hauran. Een heel speciale en waterrijke bovenloop heet el-Ehréir. De bijrivieren van de Hiëromax komen niet alleen uit het oosten, maar ook uit het noorden en het zuiden. De grootste is de nahr er- Fascikel 8 128