In dit dorp woonden strenge onderhouders van de Wet; het waren geen Essenen; men noemde ze Nazireeën22. Dezen hadden belofte gedaan voor korter of langer tijd; zij leefden in velerlei onthouding; zij bezaten een ruime school en meerdere huizen. De celibatairen onder hen leefden in een huis tezamen; de jonge dochters, afgezonderd gelijk de ongetrouwde mannen, woonden in een ander huis bijeen; de gehuwden deden ook voor lange tijd belofte van onthouding en dan sliepen de mannen apart in een huis bij dat van de jongelingen, en de vrouwen in een huis bij dat van de dochters. Die mensen waren allen eenvormig in het grauw en het wit gekleed. Hun Overste droeg een lang grauw kleed, waaraan van onder witte vruchten (kunstgranaatappeltjes) en franjes hingen; hij 22 Nazireeën. – Het nazireaat bestaat in het doen en naleven van beloften; het vindt zijn oorsprong in de Wet, meer bepaald in Num. 6, waar de praktijk van bepaalde beloften geregeld wordt. Deze zijn: 1) Zich onthouden absoluut van alles wat van de wijnstok voortkomt. 2) Het haar van hoofd en baard laten groeien, heel de duur der belofte. 3) Alle verontreiniging vermijden, vooral die welke voortkomt door het contact met een dode. De belofte maakte zo iemand tot een godgewijde. Als de duur van een tijdelijke belofte verstreken is, brengt men in de tempel offers die door de Wet bepaald en nogal zwaar zijn; daar laat men ook zijn haar scheren en men is weer vrij. Men kon zich door belofte ook tot andere werken verplichten zoals huwelijksonthouding, vasten, bedevaarten, enz; het doel daarvan was God te eren door Hem op die manier een deel of geheel zijn leven, zijn krachten te wijden door het nakomen van die tijdelijke of levenslange verplichtingen. Ook Paulus was een Nazireeër, zegt K. Zij zag hem als zodanig, toen hij nog de christenen vervolgde. Wij weten in elk geval uit Hand. dat hij het Nazireaat beoefende (Hand. 18, 18). Wij zien hem ook in de tempel bij een viertal tot het christendom bekeerde Nazireeën. Daar deze arm waren, belastte hij zich met de offers, die zij bij het einde van hun nazireaatstijd verplicht waren te brengen, terwijl hij ook zijn eigen offers bracht (Hand. 23, 17-27). Dat uit die praktijk verenigingen konden ontstaan van mensen die zich onder beloften tot een bepaalde levenswijze wilden verplichten, ligt voor de hand. Zo deden ook de Essenen, Rekabieten, Profetenleerlingen, enz. In zo’n vereniging steunt en sticht men elkander. K. toont ons zulk een genootschap hier te Jizreël. Fascikel 9 72