moest zelfs zijn ouders en vrienden verlaten. Ook vrijden en trouwden zijn leerlingen niet.” Dus stelde Hij hun zeer hoge eisen; dit maakte hen neerslachtig en zij spraken nog van de Essenen, waarvan een groot deel toch getrouwd waren. Doch Jezus antwoordde hun dat dezen goed handelden volgens hun wet, doch dat zijn volmaaktheidsleer moest voltooien wat die wet voorbereid had. Hij liet hen gaan en raadde hun aan zich eerst goed te bezinnen. 241. Zijn uiteenzetting joeg zelfs zijn leerlingen schrik aan, omdat Hij zijn eisen zo zwaar had gemaakt; zij konden het moeilijk verstaan, noch een gevoel van ontmoediging van zich afzetten. In deze stemming gingen zij met Hem uit Nazareth naar Eliuds huis. Onderweg beurde Hij hun moed op; Hij zegde dat er geen reden was tot moedeloosheid, dat de reden waarom Hij de jongelingen op die manier had toegesproken, dieper lag en dat zij nooit of laat tot Hem zouden komen. Doch wat hen betrof, zij mochten Hem onbekommerd volgen en vol vertrouwen zijn. Onder deze en dergelijke troostwoorden van Jezus vervolgden zij hun weg naar Eliuds huis; ik geloof niet dat Hij zich bij Eliud weer ophouden wil, want er is veel gepraat en levendig misbaar ontstaan. De Nazarethanen waren zeer ontevreden, omdat Hij in hun stad niet wilde blijven; zij meenden dat Hij dat alles op zijn reis geleerd had. “’t Is waar, zeiden zij, Hij is een begaafd en wonderbaar mens, maar voor een timmermanszoon is Hij zeer aanmatigend.” Ik zag ook de drie zonen thuiskomen. De ouders namen de bezwaren die Jezus gemaakt had, zeer kwalijk op; de zonen stemden er mee in en iedereen deed mee aan het gepraat tegen Jezus. Fascikel 9 122