De stille Maria zag gestadig naar omhoog en beschreef hemelse werkelijkheden, die zij scheen te aanschouwen. Jezus sprak eveneens op die wijze, en wel over en tot zijn hemelse Vader; zij zag Jezus nooit aan. Slechts nu en dan was zij onder het spreken half ter zijde naar Hem gewend; hun afwisselend spreken was meer een gebed, een lofzang, een beschouwing, een mondelinge beschrijving van geheimenissen dan een gesprek. Maria scheen niet te weten dat zij leefde; haar geest zweefde in een andere wereld en op aarde handelde haar lichaam in harmonie met haar ziel. Ik herinner me nog uit haar woorden dat zij met ten hemel geslagen ogen over de menswording van Christus sprak, als zag zij het hele gebeuren in de H. Drie-eenheid plaats hebben. Ik kan haar kinderlijke en toch ernstige woorden niet letterlijk herhalen. Zij zei alsof zij het zag: “De Vader zegt tot de Zoon dat Hij tot de mensen op aarde moet nederdalen en dat de Maagd Hem moet ontvangen.” En hierop beschreef zij de vreugde van alle engelen over dit raadsbesluit van God (cfr. fasc. 1, nr. 29, intermezzo en fasc. 2, nr. 43, voetnoot 93), en hoe Gabriël daarop tot een Maagd neergezonden werd. Alle engelenkoren in ogenschouw nemend – want ja, alle koren waren mee nedergedaald – richtte zij, naargelang ze voorbijtrokken, het woord tot allen, juist gelijk een kind dat een voorbijgaande processie aanspreekt, haar schoonheid bewondert, vol lof is voor de ijver en de godsvrucht van elke deelnemer in het bijzonder. Daarna beschouwde zij de H. Maagd in haar kamer en sprak haar toe en drukte de wens uit dat zij met het voorstel van de Engel mocht instemmen; zij zag de Engel aankomen en aan Maria de Heer verkondigen, en beschreef dit alles, terwijl zij in de verte vóór zich uit staarde, als was zij toeschouwster en als uitte zij luidop haar gedachten. Dan vertoefde zij in overdenking bij de gedachte, die zij ook kinderlijk onbevangen uitsprak, dat de H. Maagd zich bezonnen had alvorens haar antwoord en toestemming te geven en tot haar Fascikel 10 161